Аргумент на Божјата праведност
Као што укажавме, Божјата правда, во согласност со едно објаснување ќе биде дел на Божјата мудрост, а во согласност со друго објаснување ќе биде мудрост конкретно. Природно е дека аргументот со кој се докажува ќе биде истиот аргумент со кој се докажува Божјата мудрост, за што веќе претходно пишувавме, а сега ќе понудиме пообемни објаснувања. Јасно ни е дека Возвишениот Бог поседува најголеми степени на моќ и волја и сè она што може да биде создадено, ќе го создаде или нема да го создаде, без паѓање под влијание на било какви притисоци и моќи кои би Го довеле во состојба да мора така да постапи. Треба да се знае дека Тој не прави сè што може, туку прави сè што сака. Исто така, стана очигледно дека Неговата волја не е залудна, ниту бесмислена, туку Тој го сака она што го бараат Неговите својства на совршеност. Доколку Неговите својства не бараат некое дело, никогаш нема ни да го направи. Со оглед на тоа дека Аллах е апсолутно совршенство, Неговата волја првенствено се врзува за аспектот совршеност и добро кај битијата и доколку за постоењето на едно битие е неопходно и постоење на зло и недостаточност во светот, во тој случај, аспектот на злото во него ќе биде пожелен заради поголемото добро. Имено, тоа мало зло е неодвоиво од поголемото добро и заради тоа поголемо добро станува предмет на Божјата волја. Значи, својствата на Божјата совршеност бараат Светот да биде создаден така што да има најголема мера на совршенство и можно остварливо добро. Со тоа е докажано својството на Божјата мудрост. Токму врз основа на ова, Божјата волја се однесува на создавањето на човекот во услови во кои постои можност за негово постоење и во кои неговото постоење ќе биде извор на секакво добро, така што една од основните предности на човекот е тоа што поседува слобода на волја и избор, а без никакво сомневање, поседувањето на слободна волја и избор се вбројува во егзистенцијално совршенство и битието кое ги поседува е посовршено од она битие кое не ги поседува. Сепак, човековата слободна волја воедно бара и тој да може да прави добри дела и така да се движи кон конечно и вечно совршенство, како што може да прави и лоши дела и така да се движи кон несреќа, загуба, пад. Секако, она што првенствено е врзано за Божјата волја е патот на усовршувањето, но во насока на тоа што постоењето на слободната волја на човека подразбира дека може и да се пропаѓа – што се случува во случај кога се следат барањата на душата и шејтанскиот поттик – и таквиот пад, избран со човековата слободна волја, по природен редослед ќе биде опфатен со Божјата волја. Заради фактот дека извесен избор бара исправно познавање на патиштата на доброто и злото, Возвишениот Бог му го наредил на човекот она што ќе биде повод за негово добро и негова полза, а му го забранил и го одвратил од она што е повод за пад и штетно за него, за на тој начин да бидат осигурени средства за усовршувачко движење. Со оглед на тоа дека Божјите закони се пропишани за да може човекот да стигне до нивните практични резултати и со себе не носат никаква полза за Возвишениот Бог, од тука, Божјата мудрост бара прописите да бидат ускладени со моќите на оние на кои им се пропишани и благодарение на тој факт, обврските кои е невозможно да бидат извршени, ниту е возможно да им се покориме, се бесмислени и залудни. По овој редослед, првиот степен на правдата (во посебно значење) подразбира праведност кога е во прашање пропишувањето на обврски, затоа што ако Возвишениот Бог би пропишал обврска која е над моќта и можноста на луѓето, тие не би биле во состојба да ја извршат и таквото нешто би било неразумно. Исто така, правдата на ниво на судење помеѓу робовите се обелоденува кога ќе земеме предвид дека судењето помеѓу робовите се одвива со цел одредување на фактот дали поединецот заслужува некаква форма на казна или награда. Доколку судењето би било извршено спротивно на правдата, тоа би подразбирало дека нема да се постигне посакуваната цел. На крај, правдата се зацврстува со наградување и казнување, притоа земајќи ја предвид крајната цел на создавањето. Доколку Оној Кој го создаде човекот така да ги собира плодовите на добрите и да ги трпи последиците на лошите сопствени дела и постапки, би го наградил или казнил спротивно од она што го налагаат неговите дела, Тој не би ја постигнал Својата цел.