Важноста на трагањето по верата
Јасно е дека природната склоност кон спознавањето навистината од една страна, и желбата за постигнување на полза и настојувањето човекот да се осигура од штета и опасност од друга, претставуваат моќни поттикнувачи на размислување и стекнување на знаење и ставови. Заради тоа, кога човекот ќе сознае дека низ целокупната човекова историја, низа на истакнати и чесни луѓе тврделе дека се избрани од страна на Создавачот на светот за да ги упатат луѓето кон среќата во обата светови и дека на патот на доставувањето на Неговата порака, насочувањето и упатувањето на луѓето, не се воздржувале од никаков труд и залагање, поднесувале различни тешкотии и се бореле со секакви видови на препреки, па дури иги жртвувале и сопствените животи на тој пат и за таа цел; значи, таквата личност, со веќе споменатата мотивација, ги зема предвид овие податоци, пристапува кон истражување со намера да види дали тврдењата на пратениците се исправни и дали може да бидат поткрепени со доволно логични аргументи или не.
Ако се земе предвид фактот дека во нивната порака стои тврдењето кое укажува на вечна среќа и благодет од една, и вечна несреќа и страдање од друга страна, склоноста кон ова истражување станува посилна. Значи, одзивањето на нивниот повик и прифаќањето на нивните упатства со себе ја повлекува можноста за вечна благодет. Оглушувањето и спротивставувањето на нивниот пат предизвикува можност за вечна несреќа и загуба. Какав изговор човекот може да измисли во настојување да ги оправда небрежноста и неодговорноста пред ваквиот предизвик и да не тргне во истражување?
Секако, постои можност заради мрзеливост и желба за удобност, некои личности да не сакаат да си ја допуштат тегобата на истражувањето или, заради тоа што прифаќањето на верата со себе повлекува и одреден вид на ограничување и лишување, а тоа е доволен фактор да ги одврати од таквиот предизвик. Во врска со ова, ќе го споменеме петтиот ајет од сурата Кијамех, во која се изнесува причинатаa priori порекнување на постоењето на Ахирет, со цел да се замолкни совеста, затоа што:
Но, човекот додека е жив сака да греши
بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَأَمَامَهُ
Меѓутоа, таквите луѓе би требало да се помират со непријатните последици на мрзеливоста и на крај да го прифатат вечното страдање и несреќа.
Состојбата на таквите луѓе е неспоредливо полоша од состојбата на смртно болното дете кое од страв од горчливиот лек го одбегнува одењето во болница, осудувајќи се на таков начин на сигурна смрт. Заради тоа што детето сеуште нема развиено разбирање за да биде во состојба да направи разлика помеѓу штетата и ползата и не може да појми дека опирањето и одбивањето да оди на лекар е штетно за него, толку штетно, што неколку дена на безболен живот заради тоа што не примило лек или инјекција, на никаков начин не може да се спореди со штетата. Меѓутоа, возрасен човек, кој е свесен и разумен, има моќ да процени и да направи разлика помеѓу штетата и ползата, тој човек може да ја оцени разликата помеѓу нетрајната наслада и вечното страдање.
Затоа, Благородниот Кур’ан, ваквиот вид на луѓе ги нарекува полоши дури и од четири ножните животни и вели: Тие се како добитокот, дури и полоши- тие навистина се немарни ( А’раф, 179 )
أُولَـٰئِكَكَالْأَنْعَامِبَلْهُمْأَضَلُّأُولَـٰئِكَهُمُالْغَافِلُونَ
На друго место, ги опишува како најлоши помеѓу живите суштества:
Најлоши суштества кај Аллах се тие кои се глуви и неми, кои не сакаат да сфаќаат.
( Енфал, 22)
إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللَّـهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ