Причина заради која не смее да се запостави прашањето на верата
Често можеме да го слушнеме тврдењето дека трудот и залагањето се оправдани и посакувани само во случај кога човекот има надеж за добар исход, Меѓутоа, немаме некоја голема надеж дека ќе стигнеме до извесен резултат ако се заморуваме со размислување за верата и со тоа што влегува во тој домен. Заради тоа, им даваме предност на оние нешта во кои се исплаќа да се вложува време и енергија, затоа што знаеме дека профитот е сигурен.
На ваквиот изговор треба да се каже дека, како прво, надежта во решавањето и занимавањето со темелните прашања на верата во никој случај не е под другите научни прашања, а знаеме дека за решавање на многу научни прашања било потребно голем број на научници и истражувачи да вложат десетици години на напорна работа.
Второ, вредноста на можноста не зависи само од еден фактор, односно од веројатноста за стекнување на добивка, туку морада се земе предвид и вредноста на претпоставената добивка.
Например: доколку можноста да се добиево еден проект е 5%, а во друг 10%, но од друга страна претпоставената добивка на првиот проект е, например 1000 КМ, а на другиот 100 КМ. Со други зборови, доколку е:
1000*5/100 = 5000/100 = 50
100*10/100 = 1000/100=10
50:10 = 5
Во склад со овој образец, првиот проект ќе има петострука предност над другиот проект, иако предвидената можност за добивка во првиот проект е значително помала.
Кога можната добивка од истражувањето на верата е бескрајна, во тој случај, без оглед колкуи да е процентот на можноста за профитирање низок, сепак вредноста и предноста на занимавањето со таа работа е многу поголема од која било друга работа и можност, затоа што секоја друга работа има ограничен профит.
Единствено рационално оправдување за напуштање на занимавањето со прашањата на верата би било во еден момент начовекот да му стане извесна нејзината неисправност или да се испостави дека решавањето на нејзините прашања е невозможно.
Меѓутоа, на кој начин да се дојде до таа извесност?!