Повик до христијаните на проколнување кон оној што не е во право
Како христијанските научници молчеле и немале што да кажат кога се спуштил чесниот ајет:
إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِندَ اللّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِن تُرَابٍ ثِمَّ قَالَ لَهُ كُن فَيَكُونُ
Случајот со Иса кај Аллах е ист како случајот со Адем: го создал од земја, а потоа рекол: ’’Биди!’’ – и тој бил создаден. (Али Имран, 59)
ајет во кој е претставен теолошки доказ, сепак не се повинувале на оваа јасна вистина. Затоа Возвишениот му рекол на Чесниот Пратеник, с.а.в.а.:
Ти се расправаше со страшливи луѓе и заради твоето неспорно знаење вистината им стана јасна. Ако тие, откако го слушнаа доказот и ја сфатија вистината и натаму не ја прифаќаат истата, од инает и своеглавост и ако формално гледано и натаму имаат некои сомнежи, повикај ги на проколнување на оној што лаже и на молитва тие што ја порекнуваат вистината да бидат казнети!
Бидејќи мубахелата е вечна муџиза на Чесниот Пратеник, с.а.в.а., ќе биде корисно накратко да ја појасниме:
Мубахеле значи ’’проколнување, преколнување, повикување и понизна молитва’’. Повикувањето некогаш се прави заради спуштање берикет, како кога од Возвишениот Господар преку намаз се бара дожд, а понекогаш да се отстрани некоја невоља, како:
رَبَّنَا اكْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ
Господару наш, отстрани го страдањето од нас, ние, сигурно ќе веруваме!
(Ед-Духан, 12)
Понекогаш тоа е дова за спуштање казна за некоја личност или група луѓе, како кога Нух, а.с., му се обратил на Господарот со зборовите:
وَقَالَ نُوحٌ رَّبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا
И Нух рече: ’’Господару мој, не оставај на Земјата ниеден неверник.’’
(Нух, 26)
За да довата биде примена, постојат услови од кои најважен е прочистувањето на душата. Ако некој во закрила на чистотата на душата го пронајде патот до Божјото предворје, ќе стане еден од оние на кому довата му се услишува. Радосни и опоменувачки вести во форма на дова ќе вродат со плод. Возвишениот Господар го задолжил Својот Пратеник на христијаните од Неџран да им каже:
’’Дојдете скрушено да го помолиме Бога да испрати свое проклетство на лажливците кои изнесуваат лажни тврдења. И јас и вие тврдиме дека во нашите меѓусебни расправи еден од нас ја кажува вистината, а другиот лаже. Ние од Господарот бараме да испрати проклетство на оној што лаже (без разлика која група е во прашање).’’
Божјото проклетство не е само вербален израз. Штом Господарот некого го оддалечи од Својата посебна милост, проклетството се остварило, затоа што проклетството значи оддалеченост од милоста, а проклетник е личноста далеку од посебната Божја милост. Ако на некому му се одземе посебната милост Божја, на него ќе се спушти Неговата расрденост. Пратеникот, с.а.в.а., на христијаните покрај предлогот за мубахела, односно проклетство на оној што лаже, им го појаснил и нејзиниот исход.
فَمَنْ حَآجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءنَا وَأَبْنَاءكُمْ وَنِسَاءنَا وَنِسَاءكُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَةُ اللّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ
А на оние кои со тебе ќе се расправаат за него, бидејќи правата вистина веќе ја дозна, речи им: ’’Дојдете, ќе ги повикаме синовите наши и синовите ваши, и жените наши и жените ваши, а ќе дојдеме и ние, па ќе се помолиме и Аллахово проклетство на оние кои невистина говорат ќе побараме!’’
(Али Имран, 61)